Onze-Lieve-Vrouwekerk in Brugge

Geschiedenis

| |- | |- | |- | |} De Onze-Lieve-Vrouwekerk is een van de oudste bidplaatsen in Brugge, en een toeristische trekpleister. Ze was tot op het einde van het ancien régime een collegiale kerk met een proost en een kapittel van kanunniken, nadien een decanale kerk.De 115 meter hoge, volledig in baksteen opgetrokken toren beheerst het Brugse stadsgezicht. De Onze-Lieve-Vrouwekerk, een van de hoogste gebouwen in België, is het op een na hoogste bakstenen gebouw ter wereld (na de 130,6 meter hoge Sint-Martinuskerk in Landshut, Duitsland).Ze is een erkende parochiekerk binnen Brugge en maakt sinds het begin van de eenentwintigste eeuw deel uit van de parochiefederatie Sint-Donatianus. Sinds de jaren 1980 fungeert ze ook als toeristische 'onthaalkerk'.BouwgeschiedenisHet eerste kerkje op deze plek, een Karolingische kapel, dateerde van ca. 875. In de archieven van de kerk wordt de stichting gedateerd in het jaar 741 en toegeschreven aan Bonifatius, maar deze bewering is twijfelachtig, daar het oudste patronymicum teruggaat op diens gezel Hilarius. De kapel was afhankelijk van de Sint-Maartenskerk in Sijsele, die op haar beurt in het bezit was van de Dom van Utrecht. In 1116 maakte de kapel zich los van Sijsele en werd hoofdkerk van een zelfstandige parochie. Vermoedelijk werd het bouwwerk daarom herbouwd en uitgebreid onder Karel de Goede.