Borsalino San Marino Gent

Info

Twee namen voor een restaurant? Of zijn het twee restaurants? Ja en nee. San Marino is een pizzeria, Borsalino een ristorante, maar beide zijn in hetzelfde

Geschiedenis

De gastheer, een echte Italiaan, brengt ons de kaart van de Borsalino. Die is een stuk breder opgevat. Naast klassiekers uit de Italiaanse keuken, zoals osso buco en saltimbocca, staan er ook steak, zeetong en zelfs lamsvlees op. Wij willen het zo Italiaans mogelijk houden - waarom komen we anders naar hier - maar als ik filet pur op het menu zie staan, kan ik me moeilijk inhouden. Ik zwicht voor het vlees, weliswaar met een saus van gorgonzola en grappa (€22,50). Dan is het toch nog een Italiaans gerecht. Als voorgerecht neem ik parmigiana di melanzane (€12,50), aubergines met parmezaanse kaas in de oven. Daarbij bestel ik een half flesje Valpolicella Classico Superiore (€12 voor 37,50 cl.) Mijn vriendin kiest voor kaaskroketjes met parmezaan(€9), tonijn pizzaiola (met tomaat, kappertjes en ansjovis, €18,50) en een kwartje witte huiswijn (€4,50). 'Een tafelwijn', zegt de gastheer enigszins verontschuldigend, maar 'te doen'. Mijn vriendin beaamt dit. De Valpolicella, die de gastheer opent aan tafel, is licht, droog en toch fruitig. Mooi wijntje.
De dienster brengt ons een mandje witte broodjes en boter en even later komen de voorgerechten op tafel. De parmigiana di melanzane is top: een laagje smakelijke aubergines afgewisseld met een laagje tomatensaus en lekker gesmolten schilfers Parmigiano Reggiano en versierd met een blad selder. Simpel en puur. Het is een van de weinige vegetarische gerechten, die ik echt mag. Al moet ik bekennen dat het vooruitzicht op een lap vlees helpt. De twee kaaskroketten op het bord van mijn vriendin vallen ook in de smaak. Ze hebben een lekker krokant jasje en een lichte, luchtige vulling. Helemaal anders dan 'onze' kaaskroketten, die al eens zwaar op de maag kunnen liggen.
Ook onze hoofdgerechten kunnen ons bekoren. Mijn succulente ossenhaas is perfect saignant gebakken, de saus is om duimen en vingers van af te likken en de ruime portie tagliatelle die erbij geserveerd wordt is kraakvers. De schotel is alweer afgewerkt met een blad selder. Het restaurant heeft er waarschijnlijk op overschot. Maar een kniesoor die daar om maalt. Hij is overigens verdomd lekker, die selder. En een afrodisiacum. Dat opent perspectieven.
Mijn vriendin is alvast in haar nopjes met haar twee verse stukken tonijn, rijkelijk overgoten met kappertjes, tomaat, ansjovis en verse look. Kussen zit er niet meer in. Net nu ik al die selder opheb! Nu ja, we kunnen toch geen pap meer zeggen, al zijn we niet zoveel geld kwijt: amper €79.
woord Geert Bouckaert
(24/10/2007)